E da outra esquina chegaban cancións.
Eran días nos que as xentes perdían a fé e cada quen corría en busca dun pau frotando ó que agarrarse para tentar non ir ó fondo. Os océanos xa nunca máis estarían en calma e o sol queimaba a pel incluso nos días de choiva e frío.
Acordes e palabras. Días pasados, días por descubrir e centos de sentimentos latexando e por latexar.
E debaixo da súa gorra e coa súa guitarra acústica Billy Bragg facéndose vello.
Marabillosamente vello ¡! Mellor dito.
Vir nunha barca de xoguete buscando a vida e burlando á morte …
No estreito máis longo e baixo as lúas máis altas e a estrela máis escura.
E do outro lado a terra prometida na que as desigualdades económicas e sociais medran en mans de políticas capitalistas vendidas ás fauces do poder e executadas por monicreques políticos mestres nas artes da campaña electoral pero con pouca conciencia política, humana, social e persoal.
Terra prometida, salvaxe e inhumana.
O mundo é de todos, o osíxeno é de todos, ninguén é máis nin ninguén é menos pero os cartos, os aramados, o poder e as metralletas son so duns poucos.
Benvid@s @s que chegades viv@s e ogallá se cumplan os vosos soños. Aquí tamén o ides ter difícil.
De Tarifa a Fisterra esto pinta mal. Nin sentido común nin miga de humanidade nos que poñen as regras e pintan bandeiras.
Aquí fai falta xente de verdade coma vós e sobran moitos de mentira dos que están … pero témolo e tédelo fodido.
Benvid@s ó estado miseria.
Eso si: para nós, os que estamos aquí abaixo, vós non sodes estranxeiros. Sodes un regalo de soños e cor. Un regalo de outro mundo que trae esperanza e contaxia ilusións.
O mundo é de tod@s.
Que ben o contaban fai uns anos os Ghamberros !!!!