dende dentro

Andamos a ensaiar.

O venres 13 fai exactamente 12 anos que tocamos en Rianxo por primeira vez nunha Guadalupe. Viñamos de sacar “a terra dos comentos” 🙂 e estabamos con toda a ilusión de ensinar aquelas cancións polo mundo adiante. E si !!  foi tamén un sábado 13 de setembro e cunha praza de Castelao ateigada ata as canizas que ben nos acorda. Xa choveu dende aquel 2002 pero as ilusións continúan intactas. Ademais será unha ocasión ben bonita para voltar a compartir escenario con bandas ás que lle temos moita admiración e respecto. Forraje, Medomedá e Dios Ke Te Crew. Seguro que algunha sorpresa caerá na vindeira noite do sábado 13 no Rock in Rian.

E por certo andamos estes días polos Pousada Son de Iago Pico facendo tres cancións para tres asuntos que tiñamos en débedas … a ver se en 15 días máis tardar somos capaces de ensinarvos xa algo na web. Non prometemos nada pero tentaremos darlle duro para que así sexa así que atent@s.

E despois do 13 entramos de cheo a arranxar as cancións do novo disco de ruxe-ruxe que queremos que vexa a luz a primeiros de 2015. Estamos con ganas e ilusionados.

Seguimos a ensaiar ¡!!! 🙂

Preguntas e respostas.

Cantas veces nos preguntaron aquelo sobre cantar en galego.

Non temos resposta aparte de que en Aríns somos monolingües, que verjonsa verdade?. E supoño que por imitación ás bandas que nos marcaron cando comezamos nesto da música aínda que daquela tamén teriamos que cantar en español, en ingles ou incluso en euskera.

Se eramos bravús ou non o eramos cando non sabíamos nin sequera que queríamos ser. E ben é certo que aí a nosa admiración polas bandas bravús enchianos de ilusión cada vez que algún xornalista nos metía nese carro. Menuda honra.

E pola gaita e polos ritmos tradicionais en moitas das cancións. E polas letras costumistas e de cheiro á aldea, pouco rebuscadas e cantadas ó chou.

O certo é que cando empezou esta historia pronto nos demos conta do malos que eramos facendo versións doutros grupos. Tamén nos demos conta que o blues nos parecía algo soporífero e que eramos demasiado vagos para ir a unha escola de jazz. Que o punk berreta tampouco nos molaba un carallo e que Manu Chao pois tampouco nos parecía gran cousa. A nós gustábannos os Zenzar, os Kortatu, os Korosi Dansas, os Enemigos, os nosos veciños de San Lázaro Túzaros, os Clash, os Pogues, os Siniestro, os Diplomáticos, os Talking Heads, os Fuxan, os Pixies, os Stranglers, a Polla Records, Motorhead e os Rastreros … e máis cousas que agora mesmo non me acordan ou que é mellor nin acordarse pero que por aí andaban.

Así que decidimos facer as nosas cancións. Todo o orixinais que fosemos capaces tendo en conta que de talento sempre andivemos bastante xustos. Copiamos o que poidemos, estruxamos na nosa maltreita e particular capacidade creativa e fixémonos devotos de facer as cousas á nosa maneira importándonos todo o demais tres carallos e medio.

Fixemos amig@s, enemig@s, soci@s, compañeir@s de viaxe. Centos e centos de concertos. Sacáronnos millóns de fotos. Saimos na radio e na tele. Tocamos ben, moi ben, mal, fatal. Choveu, fixo sol. Abrimos festivais, pechamos festivais. Tocamos no país, fóra do país. No continente, fóra do continente. Ata case tocamos en Aríns, o outro día, por uns metros, no Monte do Gozo no Brincadeira.

Tamén gravamos discos e un montón de cancións e tamén fixemos videoclips.

E que vos queremos decir con todo esto …?

Pois que tanto ten. Que non hai respostas a certas preguntas. Pero que seguimos adiante. Que empezamos con este proxecto no 95 aínda que ata o 96 non se fixo o primeiro concerto e que xa van alá case que 20 anos.

Que nola pela bastante en canto a certas cousas. Que canto maís vellos máis rabudos. Que o noso soño é seguir soñando e que a ver se temos a sorte de un día facer unha canción das boas de verdade.

Non sabemos se chegará ese día pero seguirémolo intentado con toda a nosa ilusión.

… e mentras … a seguir disfrutando xunto a vós … que 19 non son nada ¡!!

Hai quen non lle teme á noite. Tamén disque hai quen non lle teme á soidade da noite. Incluso hai xente que non lle teme a nada.

O caso é que van xa unhas cantas ocasións nas que algunha xente, imaxino que medosa coma nós, nos comenta que “noite de alimarias” é a súa canción preferida dos ruxe.

Non nos estraña pois tamén é unha das nosas preferidas mais non somos nós de dar moitas explicacións sobre cousas destas.

So decir que pensamos nun tempo que incluso sería unha boa peza para titular aquel disco dos toxos aínda que finalmente os tiros foron por outro lado. Tamén decir que a sentimos coma unha canción de amizade, de amor, de necesidade e desesperación vital ante as ansias de compartir enerxía, vida e latexos.

Somos medosos si !! por moito que ouveemos o contrario tantas veces 🙂 … pero non lle tememos á noite se é en compañía. Non hai alimaria, nin medo, nin ruín pensamento que non se escorrente cun bico, cun aloumiño, unha mirada limpa e fermosa ou unhas palabras sinceiras e necesarias …

Quedade con nós esta noite que dí a canción …  quedade tamén o día …

Xamais estaremos en soidade mentras alguén escoite unha canción nosa. Iso seguro.

Ogallá axudemos, aínda que so sexa unha mighalla, a que sintades algo parecido coa nosa compañía musical dende o outro lado do reproductor.

Bicos !!